Bali

Lieve allemaal,

Sorry dat we zolang niets van ons hebben laten horen. Daarom nu een extra lange aflevering van 'De Zuurtjes op reis'. We zijn druk met genieten, maar ook met afzien....

In ons mooie huis op het eiland koh yao noi zijn we uiteindelijk 3 weken gebleven. Wat heerlijk die ruimte en om een eigen keuken te hebben! We genieten van het voeren van een huishouding, van schoonmaken en voor het eerst zelf koken (de groenteboer spreekt een klein beetje engels en voorziet ons van wat recepten). Ook een gezellige familie uit het ons vertrouwde Ijburg ontmoet waar het erg leuk mee klikte en waar we van alles mee hebben ondernomen. Kayakken rondom en tussen het karstgebergte, zeilen, eten en zwemmen in het mooie resort waar zij zaten. En ook zo leuk hoe Florine met Linde kon spelen. Verder naar de 'big tree' geweest. Nou, die was inderdaad groot! Een doorsnede van meer dan 5 meter. Ook prachtige planten daar omheen met bladeren zo groot als wijzelf.

Na al die tijd aan het strand nog steeds geen genoeg van de zee en verhuisd naar Khao Lak (ook zuid Thailand). Zou volgens onze reisgids lekker rustig zijn met enkele bungalows..... Dat is de laatste jaren flink veranderd. Wat een toeristische bedoeling, maar stiekem toch wel lekker om alles bij de hand te hebben. Niet alleen hebben we daar mijn verjaardag gevierd (als kado een kookcursus gekregen; leuk met z'n tweeen en erg lekker. En eerst naar de markt om inkopen te doen, waar je de meest gekke dingen ziet en overal verse kruiden ruikt), maar ook de toerist uitgehangen. Gedoken (wauw, wat veel vis bij dat wrak: jonge barracuda's, grote scorpion vissen, prachtige panter mural eals, lion vissen etc.), scooter gehuurd, auto gehuurd en de locale topper gdaan: een dagje naar de Similan islands. We gingen naar het noordelijkste eilandje, Ta Chai. Echt ongelooflijk wat mooi! Het meest witte en zachte zand dat je je kan voorstellen, prachtig helder water, mooi snorkelen en uiteraard palmbomen......

Omdat we in de buurt van ons eerdere vrijwilligersproject waren en even genoeg strand hadden gehad, zijn we weer vrijwilligerswerk gaan doen voor twee weken. Wat leuk om daar weer terug te komen en mooi om te zien welke nieuwe ontwikkelingen er waren. Ook leuk om te horen dat de tuin die ik had aangelegd (met bloed, zweet en tranen) veel groente had opgeleverd en nog steeds in gebruik was. Leuke groep in de eerste week en vooral genieten. Maar helaas werd de tweede week onze slechtste week tot nu toe. Ik werd ziek. Begon met 38 graden in de ochtend, maar liep elke paar uur met een graad op. Toen de temperatuur een aantal uur boven de 40 bleef, toch maar naar het ziekenhuis gegaan. Bleek dengue fever, ook wel knokkelkoorts. Wat voelde ik me beroerd en uiteindelijk een week in het ziekenhuis gelegen. Voor AM was die week ook erg pittig: alleen voor de kids zorgen (gelukkig wel hulp van een Nederlandse moeder met dochter die daar ook als vrijwilliger zaten), voor mij zorgen, visum verlengen in Birma, tickets naar Bali wijzigen en helaas was de groep ook niet zo leuk. Afzien dus.

Wel een belevenis trouwens zo'n streekziekenhuis. Ik had weliswaar een VIP kamer (tv, koelkast, airco en alleen op een kamer), maar veel comfort was er niet. Douchen met koud water, maar 1 keer in de drie dagen werd het bed verschoond en je moest zelf voor een handdoek zorgen (dat wisten we eerst niet, dus droogde ik me af met wat ik dacht dat de handdoek was, maar dat bleek de deken te zijn: we vonden het al raar zo'n grote en zware handdoek die je ook nog eens als deken moest gebruiken, ook als die nog nat was.....). Elke dag hetzelfde smerige eten, rijstepap met een aangebrande smaak en dat drie keer per dag. Na een paar dagen kon ik het echt niet meer aan en nam AM voortaan eten mee. Ook wel bijzonder dat ze een patient met dengue in een kamer laten liggen waar allemaal muggen in zaten. Over besmettingsgevaar gesproken..... Verder liepen er katten en honden door het ziekenhuis, moest ik 's nachts de deur dicht houden tegen slangen en liep er een naaktslak en een hele grote spin door mijn kamer. Ook de communicatie verliep lastig. De artsen, die je 2 minuten per dag sprak, spraken een klein beetje engels, maar de verpleegsters helemaal niet. Dus dat was communiceren met handen en voeten (hoe vaak je in de afgelopen 12 uur had geplast en gepoept) en met via internet vertaalde stukjes tekst waar je maar de helft van begreep. Overigens wel vervelend als ze een infuus twee keer verkeerd aanleggen en 1 keer de druppelsnelheid verkeerd instellen; ipv 12 uur was een liter in 1 uur mijn lichaam ingestroomd met tot gevolg dat daarna het bloed juist uit me liep, het infuus in, daarna mocht ik 24 uur niet meer aan het infuus...
Voor de kosten hoef je trouwens zo'n ziekenhuisbezoek niet te laten: voor week betaalden we ongeveer 250 euro, inclusief vip kamer, eten, medicijnen etc.

Maar goed, daarna naar Bali. Wel pittig, want ik nog erg zwak; moe, geen kracht in het lichaam, geen goed humeur. Wederom dus afzien voor AM die daardoor even in haar reisdip zit/zat. Wel leuk om de verschillen tussen Bali en Thailand te zien. Bali is nog groener dan Thailand en de mensen besteden meer zorg aan hun huis. En wat doen de Balinezen veel aan ceremonies en aan offeren. Heel bijzonder om dat mee te maken. Maar aan de vriendelijkheid van de Thaise mensen en het heerlijke Thaise eten valt niet te tippen! Ook zijnde Thai veel eerlijker en is het veel leuker om zaken met ze doen. Zo worden we op Bali continue opgelicht (ten minste, dat proberen ze), lopen we vaak tegen nog grotere corruptie aan, is afdingen nog veel meer nodig, maar gaat dat niet op een leuke manier. Zelfs de Lonely Planet schrijft regelmatig om maar niet meer naar bepaalde plaatsen te gaan omdat er daar teveel gedoe is. Wat ook opvalt is dat de thai nog leuker met kinderen zijn dan de balinezen. Die zijn toch wat terughoudener.

In Bali zijn we direct van het vliegveld naar Ubud gegaan. Wel toeristisch maar erg relaxed. We vielen daar met onze neus in de boter, want het bleek hindoe nieuwjaar te zijn. 's avonds was er een optocht met allerlei mooi en groot gemaakte beelden die werden rondgedragen door de balinezen, begeleid met muziek en allerlei ceremonies om de boze geesten te verdrijven. De dag daarop was ook speciaal: om de nog aanwezige geesten te misleiden en tot herbezinning te komen, blijft iedereen 24 uur in zijn huis/hotel. Dus niemand op straat. De politie controleert daarop en zelfs het vliegveld is dan gesloten.

Daarna naar een leuk klein plaatsje aan de kust gegaan, Padangbai. Vanuit daar een paar leuke uitstapjes gemaakt naar een traditioneel dorpje (waar ze sommige kippen in allerlei felle kleuren verven), een oud paleis, een hele mooie grote tempel aan de voet van de vulkaan en af en toe prachtig uitzicht over de rijsterrassen. In het traditionele dorp nog een drankje gedaan bij een familie. Veel gehoord over hoe ze leven van de natuur (in hun tuin groeide koffie, pepers, lychees, cacao en allerlei andere groente en vruchten) en veel bewondering gekregen voor het handwerk dat ze verrichten. Zo'n lullige rieten onderzetter zijn ze toch al snel een hele dag mee bezig. Sowieso zie je hier zoveel handwerk (bewerking van hout en steen, maken van tekeningen etc.) en zijn we soms verbaasd dat het echt met de hand gemaakt is en niet door een machine.
Ook een heel leuk strandje in het plaatsje gevonden met leuke lokale mensen, een heerlijke plek voor de kinderen om in de schaduw te spelen, prachtig helder water waar je mooi kan snorkelen en leuke, soms iets te hoge, golven om in te spelen. Daar ook nog een dagje doorgebracht met 1 van de vrijwilligers uit Thailand. Leuk om even bij te praten!

Nu zitten we in Tirta Gangga bij een hele leuke homestay. Erg aardige en behulpzame mensen en ze wonen hier met verschillende broers en zussen, kinderen en ouders. F en B spelen lekker met hun kinderen en continu lopen ze bij hun of bij ons naar binnen. Ook weer een mooie gelegenheid om op te laten passen, zodat wij konden duiken (helaas Anne Marthe uiteindelijk toch niet). Ook brommer gehuurd en naar tempel op berg gereden waar een grote ceremonie werd gehouden. Nog wel een flink stuk lopen (en wat doet Florine dat goed) en genieten van alle mooi aangeklede mensen, de muziek, de lachende gezichten etc. Verder naar leuke en mooie waterpaleizen geweest en genieten we weer van die prachtige groene rijstvelden.

Met de kinderen blijft het zwaar om te reizen. Maar ook leuk om de ontwikkelingen zo samen en op de voet mee te maken. Vooral Bregje maakt ons de laatste weken erg trots. Na eindeloos aan het handje te willen lopen, loopt ze sinds een paar dagen helemaal zelf. Zo schattig en lekker voor ons. Op plekken die niet geschikt zijn om te kruipen, krijgen we nu zoveel meer rust. En haar woordjes: het is zo leuk wat voor andere woordjes ze leert dan dat ze in NL zou doen. Tot de 20 woordjes die ze kan zeggen behoren bijvoorbeeld bye bye, gekko, iets wat op dank je wel in het Thais lijkt. En ze begrijpt steeds vaker wat wij zeggen.

En nu uitkijken naar het komende bezoek dat we krijgen. Eind april komen eerst Gilles en Wendy langs en daar de ouders van AM. Heerlijk om weer eens bekenden te zien en rustig bij te praten!

Groeten en liefs,

Reinier